“Asako. Dzień i noc” – Więcej niż japońska drama [RECENZJA]

Rok przyszło nam czekać na premierę najnowszego filmu Hamaguchiego. W momencie, gdy tegoroczny festiwal Cannes trwa w najlepsze, w polskich kinach pojawia się ostatnie z dzieł wyświetlanych podczas ubiegłorocznej edycji. Taki poślizg wcale nie dziwi – japoński romans w reżyserii twórcy stosunkowo nieznanego w Polsce raczej nie stanie się hitem nad Wisłą. Można jednak założyć, że odnajdzie on swoich wielbicieli. W końcu Asako. Dzień i noc jest filmem…

“Dzika Grusza”, czyli podróż (prawie) sentymentalna przez Turcję [RECENZJA]

Sinan dopija ostatni łyk kawy, sięga po plecak i zmierza w kierunku autobusu. Zatrzaśnięcie drzwi kawiarni jest równoznaczne z zamknięciem kolejnego rozdziału w jego życiu – od teraz z dumą może mówić o sobie “absolwent” uniwersytetu, a za chwilę będzie do swoich tytułów mógł dodać “nauczyciel”. Teraz musi tylko wrócić do domu (niczym odlatujące w około niego ptaki) i przygotować się do egzaminów, a kto wie – może i wydać…

Kulturawka #11 – O co walczy Lars von Trier? [FELIETON]

Najprawdopodobniej nie ma wśród europejskich reżyserów filmowych postaci tak kontrowersyjnej, jak Lars von Trier. O ile samo pojęcie “prowokacji” zostało już wyświechtane, bo tym terminem określa się od wielu lat niemalże każde wydarzenie artystyczne chociażby delikatnie wykraczające poza granice mieszczańskiej moralności, o tyle w kontekście twórczości Duńczyka to słowo nadal zachowuje swój modernistyczny rodowód. Pod pewnymi względami można autora Nimfomanki…

„Płomienie” [Wielki głód pokolenia] – Recenzja

Lee Chang-Dong to poeta kina. W swoich dziełach – czy to pośrednio, jak poprzez metafizyczny wymiar konfliktu rozsadzającego centrum Sekretnego światła, czy to bezpośrednio w Poezji – nawiązuje do struktury i elementów charakteryzujących wyraz ekspresji znany z wierszy. Wśród środków wyrazu, którymi się posługuje, znajdują się inwersje, rozbudowane, wielopoziomowe metafory, niebanalny symbolizm, ale również milczenie, niejednokrotnie kontrastujące z wewnętrznym krzykiem jego bohaterów. Na przestrzeni dekad zbudował sobie…

“Jeszcze Dzień Życia” – Recenzja

Rok 1975. Afryka zrywa z siebie kajdany kolonializmu i staje przed wielkim wyzwaniem, jakim jest niepodległość. Jeden z ostatnich krajów, który odzyskuje wolność to Angola, dotychczas portugalska kolonia. Portugalczycy masowo opuszczają swoje domy, pakują dobytki w skrzynie i opuszczają Czarny Ląd. W kraju dochodzi do wojny domowej. Po jednej stronie staje MPLA wspierane przez Kubę i Związek Radziecki, z drugiej natomiast UNITA i FNLA z pomocną dłonią Stanów Zjednoczonych….

“Sorry Angel” – Recenzja

Jacques (Pierre Deladonchamps) jest dojrzałym pisarzem. Arthur (Vincent Lacoste) to młodzieniec poszukujący jeszcze swojego miejsca w życiu. Gdy przetną się ścieżki tych mężczyzn, to każdy z nich odnajdzie to, czego tak długo szukał. Miłość zakwitnie w sercach, członki będą napełnione krwią oraz pożądaniem, zaś umysły zaczną nadawać na tych samych falach. I wszystko mogłoby potoczyć się w odpowiednim kierunku, gdyby Jacques nie był…

“Whitney” – Recenzja

Gdy pewnego zimowego dnia wracałem do domu, nawet powietrze zdawało się być bardziej gęste niż zwykle. Metro zdawało się wolniej jechać, ludzie słuchający na słuchawkach muzyki byli jacyś markotniejsi, a chmury zwiastowały kolejne opady deszczu. Kiedy wieczorem, jeszcze jako dość młody uczeń zapytałem mamy czy jest jakiś powód tego gorszego nastroju, usłyszałem odpowiedź, którą jeszcze parę razy w swoim życiu…

“Mandy” – Nicolas Cage na kwasie – Recenzja

Choć to zaledwie jego drugi film, Panos Cosmatos już jest porównywany do Jodorowskiego i chwalony za wyrazisty, autorski styl, a nowa produkcja reżysera ekscytowała widzów i krytyków od samych zapowiedzi. Po premierze w Sundance nadzieje wiązane z Mandy jedynie wzrosły. Sam fakt, że campowy obraz z Nicolasem Cagem zaczął zbierać entuzjastyczne recenzje świadczył, że Cosmatos stworzył przynajmniej interesującą produkcję. Jako fan wysmakowanych audiowizualnie tripów Refna nie mogłem…

1 2 Następne »