Edmund Clerihew Bentley napisał w jednym ze swoich wierszy, że „trzeba w ogóle docenić uroki roztaczane przez niektóre zwłoki”. Ciałom drogich nieboszczek w filmie Ze śmiercią jej do twarzy z pewnością nie brakuje czaru. Meryl Streep i Goldie Hawn tworzą iście zabójczy duet, pokazując, że nawet śmierć nie jest w stanie położyć kresu seksapilowi.

W pogoni za wieczną młodością

Wszystko zaczyna się od kradzieży. Madeline Ashton (Meryl Streep) jest narcystyczną aktorką. Występuje na Broadwayu. Pewnego wieczoru zaprasza za kulisy swoją wieloletnią przyjaciółkę, Helen Sharp (Goldie Hawn), aspirującą pisarkę. Kobieta przyprowadza ze sobą narzeczonego, Ernesta Menville’a (Bruce Willis), chirurga plastycznego. Zauroczony aktorką, zrywa zaręczyny z Helen. Pobiera się z Madeline, a porzucona partnerka przeżywa załamanie nerwowe. Otyła i przygnębiona, planuje zemstę na kobiecie, która ukradła jej narzeczonego.

Od tych wydarzeń mija siedem lat. Madeline i Ernest mieszkają w Beverly Hills. Ich małżeństwo okazało się katastrofą. Kariera aktorki zmierza ku marnemu końcowi, a jej mąż popada w alkoholizm. Z chirurga został zdegradowany do „upiększacza” zwłok. Para otrzymuje zaproszenie na spotkanie autorskie Helen, która po latach olśniewa urodą i młodym wyglądem, okazując się zarazem kobietą sukcesu. Przed wydarzeniem Madeline udaje się na upiększające zabiegi, lecz nie przynoszą one zadowalających rezultatów. Otrzymuje za to wizytówkę tajemniczej Lisle Von Rhuman (Isabella Rossellini) specjalizującej się w odmładzaniu. Po spotkaniu z Helen aktorka, zazdrosna o wygląd rywalki i po odkryciu zdrady swojego młodego kochanka, postanawia udać się pod adres z wizytówki. Lisle wyjawia jej sekret młodości i nieśmiertelności, a później sprzedaje kobiecie magiczny eliksir. Po jego wypiciu Madeline odzyskuje młodzieńczą urodę. Lisle radzi jej dbać o ciało i zniknąć z życia publicznego po 10 latach, by zachować sekret młodości.

Równolegle Helen uwodzi Ernesta i przekonuje go do zabicia Madeline. Aktorka wraca do domu i robi mężowi awanturę. Ten nie wytrzymuje obelg i spycha małżonkę ze schodów. Madeline spada po stopniach i skręca sobie kark. Przerażony Ernest dzwoni do Helen, prosząc o radę. Tymczasem jego żona wstaje z głową przekręconą o 180 stopni i domaga się zabrania jej do szpitala. Tam lekarz stwierdza jej zgon, a sam dostaje zawału. Madeline mdleje i zostaje zabrana do kostnicy. Ernest wykrada ją z tego miejsca i zawozi do domu, by „naprawić” ciało żony. W posiadłości pojawia się Helen. Madeline podsłuchuje jej rozmowę z Ernestem i wściekła strzela do kobiety. Helen ląduje w fontannie i zostaje uznana za martwą. Niespodziewanie kobieta podnosi się, eksponując ogromną dziurę w brzuchu. Rywalki przyznają, że obie wypiły magiczny eliksir i natychmiast wdają się w bójkę. Sytuacja komplikuje się coraz bardziej, aż do przezabawnego finału.

BFF

Jak sugeruje tytuł filmu ani Madeline, ani Helen nie mogą umrzeć, ponieważ obie złożyły wizytę w fortecy ekscentrycznej miłośniczki blichtru. Przez większość fabuły rywalizują ze sobą, próbując pogrążyć byłą kumpelkę. Zżera je zazdrość, bez mrugnięcia okiem chwytają za broń. Wykradają sobie Ernesta niczym ulubioną zabawkę. Dopiero śmierć każdej z nich pozwala ich przyjaźni powstać z martwych. Niezwykłe zdarzenia zbliżają kobiety do siebie na nowo. Ich relacja odradza się w obliczu konieczności wytrwania w niekończącej się egzystencji żywych trupów. Madeline i Helen są na siebie skazane, więc przyjmują ten los, ponownie zostając swoimi dobrymi przyjaciółkami na wieczność. Awww.

Efekty specjalne warte Oscara

Film Roberta Zemeckisa zdobył Oscara za najlepsze efekty wizualne, wyprzedzając Obcego 3 i Powrót Batmana. Wyróżniono go też BAFTA i Saturnem w tej samej kategorii. To bez wątpienia nagrody zasłużone. Ze śmiercią jej do twarzy wykorzystał zaawansowane technologie w dziedzinie efektów specjalnych i wiele pionierskich rozwiązań. Był to pierwszy film, w którym zastosowano wygenerowaną komputerowo teksturę skóry, w scenie, gdy Madeline prostuje szyję po tym, jak Helen uderzyła ją w głowę łopatą. Z kolei realizacja sekwencji, w których głowa bohaterki pozostaje obrócona w niewłaściwą stronę, wymagała połączenia technologii blue screen, animatronicznego modelu stworzonego przez Amalgamated Dynamics i specjalnego makijażu Meryl Streep, by stworzyć wygląd skręconej szyi. Po latach to wszystko wciąż robi piorunujące wrażenie.

Radosna groteska

Czarna komedia obśmiewa pogoń za młodością oraz jej konsekwencje. Piękno ma w nim swoją paskudną cenę, a kobieca zawiść została wyolbrzymiona do porażająco zabawnej skali. Scenariusz pełen fantastycznego humoru, slapstickowe gagi i charyzmatyczne aktorskie trio wyniosły Ze śmiercią jej do twarzy do poziomu kampowego dzieła sztuki.

Film o zombie-wampach był na początku lat 90. niezwykle mainstreamowym projektem dla Meryl Streep. Zaskakiwało też obsadzenie Bruce’a Willisa w roli daleko odbiegającej od jego standardowych bohaterów w typie macho. Już od premiery Ze śmiercią jej do twarzy wyróżniało się jako odważna, niekonwencjonalna produkcja, niedająca się łatwo sklasyfikować. Film należy docenić tym bardziej że większość twórców wielkobudżetowych dzieł raczej stara się unikać ryzyka, podczas gdy obraz Zemeckisa bezczelnie przekracza granice.

W damskich ciuchach im do twarzy

Ze śmiercią jej do twarzy zyskał status filmu kultowego, szczególnie w społeczności LGBTQ. Bywa nazywany „gejowskim klasykiem” albo „kamieniem węgielnym queerowych wspólnot”. Film wyświetla się w barach podczas Pride Month. Z kolei Madeline i Helen są ulubienicami wielu drag queens. Ze śmiercią jej do twarzy zainspirował między innymi pokaz w 7. sezonie RuPaul’s Drag Race. Zwyciężczyni sezonu 5., Jinkx Monsoon, uznaje dzieło Roberta Zemeckisa za jedną z tych rzeczy, które skłoniły ją do zostania drag queen. Ponadto film o jej życiu nosi tytuł Drag Becomes Him, upodobniając się do tytułu omawianej tu produkcji (Death Becomes Her).

Tom Campbell, producent RuPaul’s Drag Race opowiedział o znaczeniu Ze śmiercią jej do twarzy dla gejowskiej społeczności tymi słowami:

„Walczą o piękno. Są przeciwko systemowi. Są także złoczyńcami, ale rozumiemy ich złożoność. Kibicujemy nieumarłym diwom, ponieważ próbują wygrać w grze, w której wszystko zwraca się przeciwko nim. To wszystko muszą robić wspak i to na wysokich obcasach”[1].

Zzombifikowane Meryl Streep i Goldie Hawn walczące na łopaty to widok, którego nie ogląda się często. Jeszcze rzadziej widujemy Bruce’a Willisa grającego ciamajdę. Dla tych widoków i dla rewelacyjnych efektów specjalnych warto – ponownie lub po raz pierwszy – zobaczyć tę cudownie groteskową czarną komedię. To kampowy klasyk, który – podobnie jak jego bohaterki – nigdy się nie starzeje.

[1] Kristy Puchko, The Gloriously Queer Afterlife of Death Becomes Her.