Pozornie jednym z największych błogosławieństw na (nie tylko) rodzimym rynku komiksów o peleryniarzach jest obecność co kilka lat jakiegoś restartu. Nowi odbiorcy mogą z łatwością wskoczyć w serię poświęconą przygodom interesującego ich bohatera bez konieczności przedzierania się przez całe woluminy, by nadrobić niezbędny kontekst. Jednak te odświeżenia to broń obusieczna, bowiem osoby czytające te komiksy od lat nieraz muszą liczyć się z poczuciem zmiany status quo robionej nieco naprędce. Kilka miesięcy wcześniej ich ulubiony heros był jeszcze zupełnie kimś innym i to nie z powodu świetnie napisanego story arcu, a konieczności opowiedzenia o nim na nowo w nowej serii. Ostatnio na półki księgarni trafiły dwa takie komiksy, które po zamknięciu wyjątkowo udanych serii doczekały się miękkiego rebootu i powinniśmy zastanowić się, czy warto po niej sięgać.

Nie tak dawno na łamach „Doktora Strange’a” pisanego m.in. Jasona Aarona i Donny’ego Catesa z całego znanego świata zniknęła magia. Stephen w asyście innych adeptów sztuk tajemnych podjęli trudną próbę przywrócenia możliwości rzucania czarów, znajdując wszystko, co nosi w sobie, choć szczyptę magicznej energii. Po 4 tomach fascynujących przygód, których zakończenia i dokładnego przebiegu nie zdradzę, kilka rzeczy wróciło na swoje miejsce. Jednakże, gdy wkraczamy w serię Marka Waida, okazuje się, że kolektyw magów na całym świecie musiał pominąć jeden fakt – szukanie poza naszą planetą. Choć rzekomo wszechświat przemierzono wzdłuż i wrzesz, jakimś cudem nikt nie wyleciał nawet poza orbitę. Zadania tego podejmuje się pozbawiony magii Stephen Strange, wsparty przez kosmiczny wehikuł skonstruowany przez Iron Mana. Oczywiście w czasie poszukiwania kosmicznych artefaktów protagonista spotka na swej drodze przeróżne przyjazne i wrogie formy życia, uwikła się w wielkie konflikty, a nawet odkryje planetę, gdzie magia jest na porządku dziennym.

Stephen Strange jako kosmiczny archeolog to koncept dość zaskakujący, jednak bez wątpienia mający spory potencjał. Bardziej cyniczna inkarnacja Indiany Jonesa, który musi wykorzystać swoje umiejętności oraz nauczyć się zasad rządzących innymi światami. Niestety gdzieś po drodze gubi się to, co definiuje naszego Doktora jako postać, zmieniając go w nijakiego, obligatoryjnego bohatera historii o przemierzaniu kosmosu. Wsparcie ze strony mieszkanki obcej planety, obligatoryjny barter kąśliwych przytyków, nabycie pokory w starciu z nowym i nieznanym, walka przy użyciu nowych umiejętności, powrót w glorii i chwale. I choć nie jest to rzecz obraźliwa czy stricte zła, jest mi przykro, widząc w jak wielu rozmaitych kierunkach, mogła pójść ta opowieść. Przemierzanie obcych, surrealistycznych i psychodelicznych światów to podstawa egzystencji Strange’a pod względem historii Marvel Comics. Czemu zatem resztek magii nie możemy szukać w innym wymiarze czy najgłębszych odmętach czegoś między kolejnymi planami astralnymi? W zamian utknęliśmy na każdej planecie, którą widzieliśmy setki razy w dowolnym komiksie, gdzie zapewne działo się dokładnie to samo.

Najgorszym grzechem, jaki można popełnić, podejmując się pisania nowej serii dla znanego bohatera, to pozostać zachowawczym. I to właśnie dzieje się w serii Marka Waida. Interesująca zmiana status quo została spłycona i wykorzystana wyłącznie jako punkt zapalny dla reszty przygód Strange’a, które absolutnie nie “dostarczają” tego co obiecują. Tym bardziej że historia kosmicznej eskapady to wyłącznie część większej całości zamkniętej w pierwszym tomie. Drugi segment to jeszcze bardziej nijaka, kolejna potyczka z Baronem Mordo, gdzie jak zwykle magowie przerzucają się inwektywami i spierają, kto ma większą różdżkę.

Zupełnie jakby Waid sam nie wierzył w swój pomysł i porzucił go po kilku zeszytach, mając nadzieję na odwrócenie uwagi widowni kilkoma rozpraszaczami. Próbował zgrywać magika, lecz niestety ani z niego prestidigitator, ani przewrotny scenarzysta. No bo powraca tu jakaś zmora z przeszłości, Strange walczy ze samym sobą, młody adept sztuki magicznej przeliczy się w ocenie swoich możliwości itd. Czyli wszystko to, co na przestrzeni kilkudziesięciu lat Doktor Strange robił już dziesiątki razy.